Realizacja programu „Życie z pasją” - wycieczka uczniów klasy siódmej do Wiśnicza i Bochni
W dniu 10 września 2021 r. uczniowie klasy siódmej wzięli udział w wycieczce do zamku w Wiśniczu, a następnie do zabytkowej kopalni soli w Bochni.
ZAMEK W WIŚNICZU został wzniesiony przez Jana Kmitę w 2. połowie XIV w.
i rozbudowywany przez jego potomków i spadkobierców. W 1593 r. posiadłość wiśnicką kupił Sebastian Lubomirski, którego syn Stanisław w latach 1615–1621 podjął się rozbudowy rezydencji. Projekt barokowej przebudowy i umocnień bastionowych opracował dla niego słynny architekt Maciej Trapola. Po przebudowie zamek stał się jedną z najpotężniejszych twierdz
w Rzeczypospolitej szlacheckiej.
W czasie potopu szwedzkiego zamek niestety poddał się bez walki najeźdźcom, ponieważ zabrakło odpowiedniego dowódcy zgromadzonych w nim wojsk. Szwedzi ograbili zamek z całego wyposażenia i zniszczyli zabudowania tak dalece, że twierdza już nigdy nie odzyskała dawnej świetności.
W XVIII w. zamek stał się własnością możnych polskich rodów - Sanguszków, Potockich
i Zamoyskich. Po pożarze w 1831 r. został ostatecznie opuszczony. W 1901 r. zrujnowany został wykupiony z rąk prywatnych przez Zjednoczenie Rodowe Lubomirskich, którzy rozpoczęli remont rezydencji. Od 1928 r. odbudową i konserwacją zabytku kierował znany badacz prof. Adolf Szyszko-Bohusz. Po wojnie zamek przejęło państwo, a od 949 r. prowadzone były prace przez prof. Alfreda Majewskiego mające przywrócić mu całkowicie dawny wygląd.
Zamek przedstawia się imponująco. To ogromna wczesnobarokowa budowla z elementami renesansowymi, zbudowana na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem. Posiada cztery baszty w narożach i dobudowaną od północno-wschodniej strony kaplicę z kryptą grobową Lubomirskich oraz od południowo-wschodniej wolno stojącą tzw. Kmitówkę. Na drugim piętrze, przy Sali Rycerskiej, mieści się galeria widokowa, z której rozciąga się piękny widok na miasto Nowy Wiśnicz i okolicę. Budowla otoczona jest dobrze zachowanymi i unikatowymi fortyfikacjami bastionowymi z bramą wjazdową z początków XVII w.
Zamek wiśnicki to także miejsce związane z polską tradycją sztuki kulinarnej. Tu bowiem
w XVII w. powstała słynna książka kucharska - kompendium Stanisława Czernieckiego, kuchmistrza księcia Stanisława Lubomirskiego, które do XIX w. doczekało się aż dwudziestu wydań.
Wciąż jeszcze odnawiany zamek w Wiśniczu znajduje się na liście obiektów uznanych za „Pomniki historii Polski”.
Drugim obiektem zwiedzanym przez naszych uczniów była BOCHEŃSKA ŻUPA - nieczynna zabytkowa kopalnia soli, która prowadziła eksploatację od 1251 do 1990 r. Początki kopalni sięgają jednak 1248 r., gdy odkryto tu pokłady soli kamiennej. Odkrycie to wiąże się z legendą o św. Kindze i jej pierścieniu, który wrzucony do szybu kopalni na Węgrzech, odnalazł się w Bochni. Od średniowiecza bocheńska kopalnia była przedsiębiorstwem królewskim, przynoszącym olbrzymie dochody Rzeczypospolitej. W XVII w. głębokość kopalni osiągnęła około 300 m. W XVII w. za przyczyną wojen i upadku gospodarczego kraju nastąpiło zahamowanie rozwoju przedsiębiorstwa. Po 1772 r. kopalnia dostała się w ręce austriackie i przez okres rozbiorów pozostawała pod ich kontrolą. Dopiero w XX w. z powodu wyczerpujących się pokładów soli i związanej z tym nieopłacalności wydobycia nastąpiło zaniechanie produkcji na skalę przemysłową. W 1981 r. historyczne wyrobiska kopalni wpisano do rejestru zabytków, a sama kopalnia przekształciła się w obiekt turystyczny i leczniczy. Wizytówką przedsiębiorstwa ze względu na specyficzny mikroklimat stała się komora Ważyn - największe podziemne pomieszczenie w Europie wykonane przez człowieka. W 1990 r. w kopalni ostatecznie zakończono przemysłowe wydobycie soli. Z wielu zabytkowych urządzeń w kopalni funkcjonuje nadal sprawny i okazjonalnie uruchamiany mechanizm napędowy wind w szybach napędzany maszyną parową. Jest to unikatowy w Europie czynny zabytek techniki. W dniu 6 października 2000 r. bocheńska kopalnia została wpisana na listę „Pomników historii Polski”, a 23 czerwca 2013 r. na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO.
